در سال ۲۰۰۱ تعداد افرادی که در سراسر جهان به ۱۰۰ سالگی رسیده بودند، تنها ۱۵۱ هزار نفر بود و این رقم در سال ۲۰۲۱ به ۵۷۳ هزار نفر افزایش یافت. افراد ۱۰۰ ساله نه تنها نمادی از عمر طولانی هستند، بلکه نسبت به سایر سالمندان کمتر دچار بیماری میشوند. بسیاری از این افراد تا اواخر دهه نهم زندگی خود (۹۵ سالگی) همچنان توانایی انجام امور شخصی خود را بهطور مستقل حفظ میکنند.
به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بینالملل صندوق بازنشستگی کشوری، به نقل از ایرنا، پیش بینی می شود تعداد افراد بالای ۶۵ سال در سراسر جهان از ۷۲۷ میلیون نفر در سال ۲۰۲۰ به بیش از ۱٫۵ میلیارد نفر در سال ۲۰۵۰ برسد.
با افزایش سن جمعیت، شیوع بیماریهای مزمن و چندبیماری نیز افزایش خواهد یافت. چندین عامل خطر قابل تغییر، با افزایش خطر ناتوانی و بیماری، با افزایش سن مرتبط هستند که یکی از آنها کیفیت نامناسب رژیم غذایی است.
متأسفانه، بسیاری از افراد به رهنمودهای تغذیهای خاص سن خود در مورد کیفیت و کمیت رژیم غذایی پایبند نیستند.
با افزایش سن، بسیاری از افراد مصرف کل غذای خود را کاهش میدهند که بخشی از آن به دلیل کاهش اشتها، نقص حسی، عدم تعادل هورمونی و تغییرات در دستگاه گوارش و دندانها است.
تغییرات مرتبط با سن در شرایط زندگی مانند بازنشستگی، انزوای اجتماعی و از دست دادن روابط نیز میتوانند تأثیر منفی بر مصرف غذا و کیفیت رژیم غذایی داشته باشند.
تلاقی عوامل مالی، روانی-اجتماعی، محیطی، جسمی، شناختی، جنسیتی و فرهنگی بر رفتارهای غذایی، دسترسی به غذا و تحرک افراد مسن تأثیر میگذارند.
برای رسیدن به عمر ۱۰۰ ساله، توجه به عوامل کلیدی مانند تغذیه متنوع و کمنمک، خواب کافی و باکیفیت، مصرف محدود داروها و زندگی در محیطی سالم و طبیعی ضروری است.
همچنین، سبک زندگی سالم و فعالیتهای فیزیکی منظم میتوانند به بهبود سلامت و افزایش طول عمر کمک کنند.
اگرچه ژنتیک نقش مهمی در تعیین طول عمر دارد، ایجاد تغییرات مثبت در سبک زندگی میتواند احتمال دستیابی به زندگی طولانی و سالم را افزایش دهد.
رابطه بین تحرک و تغذیه
رابطه بین تحرک (توانایی جابهجایی در محیطهای نزدیک و جامعه وسیعتر) و تغذیه در افراد مسن دوطرفه است.
تحرک فرد (مثلاً توانایی حمل و نقل به مکانهایی با منابع غذایی با کیفیت) میتواند بر دسترسی به غذا تأثیر بگذارد و ممکن است کیفیت رژیم غذایی را نیز تحت تأثیر قرار دهد.
تلاقی عوامل مالی، روانی-اجتماعی، محیطی، جسمی، شناختی، جنسیتی و فرهنگی بر رفتارهای غذایی، دسترسی به غذا و تحرک افراد مسن تأثیر میگذارند.
همچنین کاهش مصرف چه در درشتمغذیها و چه در ریزمغذیها ممکن است به سارکوپنی (تحلیل توده عضلانی) منجر شود و از دست دادن توده عضلانی در دوران پیری میتواند به محدودیتهای حرکتی و کاهش کیفیت زندگی بینجامد.
مداخلات تغذیه گروهی، شامل آموزش، بحثهای تعاملی و فعالیتهای عملی، مزایای حمایت از افراد مسن برای یادگیری از دانش و تجربیات یکدیگر، غلبه بر موانع روانی-اجتماعی و محیطی برای تغذیه سالم، افزایش انگیزه و ارتقاء تغییر رفتارهای تغذیهای را نشان دادهاند.
مداخلات گروهی حس همبستگی گروهی را نیز در بین افراد مسن تقویت میکنند و به افراد اجازه میدهند احساس شناخت و پیوند با دیگران که تجربههای مشابهی دارند، داشته باشند.
منبع خبر: صندوق بازنشستگی کشوری
|