آدام اسمیت، مدیر رسانه‌ای آکادمی نوبل، طی مصاحبه‌ای با «جان بی. گودیناف» (John B. Goodenough)، یکی از سه برنده جایزه نوبل شیمی امسال، به صحبتی دوستانه با این دانشمند آلمانی پرداخت.

به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل صندوق بازنشستگی کشوری و به نقل از ایسنا، جان.بی گودیناف در سال ۱۹۲۲ میلای در آلمان متولد شد و در حال حاضر استاد مهندسی مکانیک و علوم مواد در دانشگاه تگزاس در آستین است.

این دانشمند آلمانی به توسعه باتری‌های لیتیوم-یونی کمک بسیاری کرده‌ و به همین دلیل هم نوبل شیمی را از آن خود کرده است.

البته جان.بی گودیناف پیش از این هم جوایز علمی دیگری را کسب کرده بود.

جان گودیناف در این مصاحبه تلفنی توصیه‌ای صریح برای چگونگی تجربه یک زندگی علمی و تحقیقاتی بلند مدت داشت.

وی کهن‌سال‌ترین دریافت کننده جایزه نوبل امسال است که در سن ۹۷ سالگی به سر می‌برد و همزمان با جایزه نوبل موفق به دریافت مدال Copley از انجمن سلطنتی لندن نیز شده است.

در این مصاحبه که در بعد از ظهر پریروز پس از اعلام نام گودیناف به عنوان برنده جایزه نوبل شیمی ۲۰۱۹ با وی انجام شد، به تحولاتی که در حال حاضر برای باتری‌های لیتیوم-یونی روی آن کار می‌کند و افکارش در مورد استفاده از فناوری‌هایی که به توسعه این باتری‌ها کمک کرده است، اشاره کرد.

+جان گودیناف: الو؟

-آدام اسمیت: سلام، آدام اسمیت هستم که از وب‌سایت جایزه نوبل در استکهلم زنگ می‌زنم. تبریک فراوان.

+بله، بسیار متشکرم، واقعاً این یک غافلگیری فوق العاده بود.

-بسیار روز شگفت انگیزی بود که هم قدیمی‌ترین جایزه علمی جهان را در لندن دریافت کنید و سپس در همان روز خبر بردن جایزه نوبل به گوشتان برسد.

+بله، همینطوره. واقعا روز فوق العاده‌ای بود.

-این اتفاقات نام شما را در کنار نام‌های بزرگی چون داروین و انشتین قرار می‌دهد.

+بله، خوب. همان طور که می‌دانید، شما در زندگی هرگز نمی‌دانید که چه چیزهایی پیش رویتان قرار خواهد گرفت.

-خب، از آنجا که شما هم به آن اشاره کردید، فکر می‌کنم مردم از این که شما مسن‌ترین فردی هستید که جایزه نوبل را دریافت می‌کنید از شما سؤال خواهند کرد. چه احساسی در مورد آن دارید؟

+خوب، من خیلی خوشحالم که توانستم تا این سن و سال زندگی کنم! درست است.[می‌خندد]

-رمز موفقیت شما برای داشتن یک زندگی علمی طولانی مدت چیست؟

+فقط می‌گویم که هیچ وقت زود بازنشسته نشوید.[می‌خندد]

-نصیحت خوبی بود. در حال حاضر کمیته نوبل شما را شایسته دریافت جایزه برای توسعه باتری‌های لیتیوم-یونی در اوایل دهه ۸۰ در دانشگاه آکسفورد دانسته است. اما کار شما همچنان ادامه دارد، این طور نیست؟

+خوب، ما در حال کار بر روی چگونگی توسعه یک پلیمر هستیم که حاوی یک مایع فساد ناپذیر باشد، به طوری که لیتیوم یا سدیم به سرعت هر چه تمام‌تر در مایع رسانایی و ارتباط برقرار کنند. این همان چیزی است که ما روی آن کار می‌کنیم، مایع غیر قابل سفت شدنی که مانند یک ماده جامد است.

-پروفسور گودیناف، می‌خواهم توجه‌تان را به این نکته جلب کنم که من زمانی که شما رئیس گروه شیمی معدنی در دانشگاه آکسفورد بودید، دانشجوی مقطع کارشناسی شیمی بودم.

+چه خوب، پس خیلی خوش شانس بودی که نیازی به گوش دادن به سخنرانی‌های من نداشتی![می‌خندد] می‌دانید که "کلر گری" چند تا خرس عروسکی (کنایه از افراد درشت اندام) را در ردیف جلو قرار می‌داد تا مطمئن شود که من مخاطبان بیشتری دارم![می‌خندد]

-[می‌خندد] حداقل خوبی اش این بوده که آنها در زمان سخنرانی شما نمی‌خوابیدند؟

+نه، این خرس‌های عروسکی خودشان را بیدار نگه می‌داشتند.

-می‌توانید احساساتان را از اینکه همگان از باتری‌هایی که شما به توسعه آنها کمک کرده‌اید، استفاده می‌کنند، بیان کنید؟

+خوب، بگذارید دوباره بگویم، مردم از فناوری به عنوان مهم‌ترین چیز استفاده می‌کنند. حال این فناوری موجود است و می‌تواند به شکل خوب یا بد از آن استفاده شود. حالا اگر از آن به خوبی استفاده شود، من خوشحال خواهم شد و اگر از آن به شکل بدی استفاده شود، من احساس بدی نسبت به آن خواهم داشت. اما این رسم زندگی است. فناوری از نظر اخلاقی خنثی است. نحوه استفاده ما از فناوری است که همه چیز را تعیین می‌کند.

-بنابراین بله، وظیفه سنگینی بر دوش ماست که بهترین انتخاب‌ها را انجام دهیم. صحبت با شما برای من بسیار لذت بخش بود. من مشتاقانه منتظر هستم تا در ماه دسامبر به استکهلم بیایید تا گفتگوهای مفصل‌تری داشته باشیم. الان بیش از این مزاحمتان نمی‌شوم تا برای دریافت مدال کوپلی از انجمن سلطنتی بروید.

+بله، خیلی ممنونم.

-بسیار سپاسگزارم از شما.

+خداحافظ

-خدانگه‌دار